Karkonosze:

Karkonosze to najwyższe pasmo górskie Sudetów Zachodnich, ciągnące się od Przełęczy Szklarskiej na zachodzie, po przełęcz Okraj na wschodzie. Główny grzbiet tego pasma, który dzieli się na Grzbiet Śląski, Grzbiet Czarny i Grzbiet Kowarski i ciągnie się przez 36 km, wyznacza granicę polsko-czeską. Po stronie polskiej znajduje się 1/3 Karkonoszy natomiast po stronie czeskiej 2/3. Najwyższym szczytem Karkonoszy jest Śnieżka (1602 m n.p.m.). Karkonosze charakteryzują się bogatą i urozmaiconą rzeźbą terenu – występują tu gołoborza, liczne grupy skał o fantastycznych kształtach, rumowiska skalne, źródła, potoki, wodospady, jeziora górskie i cyrki polodowcowe. Pod względem budowy geologicznej Karkonosze są górami bardzo starymi. Ich ukształtowanie jest wynikiem procesów geologicznych trwających od przeszło miliarda lat. Zasadniczy zrąb Karkonoszy (począwszy od zachodu aż do Przełęczy pod Śnieżką) budują waryscyjskie granatoidy. Śnieżkę w większości tworzą twarde hornfelsy, natomiast na wschód od niej, na reszcie grzbietu występują przeważnie proterozoiczne gnejsy, granitognejsy, łupki łyszczykowe a także zieleńce oraz zlepieńce i szarogłazy. W okresie nasilonych zlodowaceń oraz po ustąpieniu lądolodu, powstały najbardziej atrakcyjne elementy rzeźby, które nadały niektórym fragmentom Karkonoszy znamiona gór typu alpejskiego. Pozostałością po lodowcu są kotły, jeziora oraz wały morenowe tj. Śnieżne Kotły, Kotły Małego i Wielkiego Stawu, Kocioł Łomniczki. O atrakcyjności Karkonoszy mogą stanowić liczne, pięknie ukształtowane skałki, na których powierzchni można dostrzec wykształcone kociołki wietrzeniowe, natomiast w łożyskach rzek i potoków – marmity czyli tzw. garnki polodowcowe.